چرا بعضی وقتا اینجوری میشه؟!

بعضی وقتا احساس میکنم حرفام تموم میشه. یعنی اصلا حرفم نمیاد.

آها یه چیزی آقا من یه سوالی داشتم. تا حالا شده یه جشنواره‌ی فیلم فجر برگزار بشه و حداقل یه نفر ناراضی نباشه و نیاد بالا نطق معترضانه نداشته باشه؟

نکته‌ی دیگه اینکه چقدر جالب که در بهار زندگی پشت لبت سبز میشه و در زمستان عمرت روی سرت برف‌ریزون میشه. منتها واسه من یا خیلی زود زمستون شده یا اشتباهی داره برف میاد!

مثلا میخواستم این چند روز پست نذارم!

آقاااا

بعضیا میگن که همه‌ی تخم‌مرغ‌ها رو نباید توی یه سبد گذاشت که اگر یه جا به بن بست خوردی راه دیگه‌ای هم واست باشه

از طرف دیگه

بعضیای دیگه میگن آدم نباید Plan B یا به قول ما نقشه‌ی پشتیبان داشته باشه - چون وقتی آدم یه راه جایگزین داشته باشه واسه رسیدن به هدف اولی و اصلی تمام تلاشش رو نمیکنه و کمی هم بی انگیزه میشه.

واقعا آدم چقدر باید روی هدفش پافشاری کنه؟

از کجا معلوم که داره زور بی خودی نمیزنه؟

فکر کردن کار خوبی نیست

فکر کردن کار اشتباهی هست

فکر کردن نتیجه‌بخش نیست

بهتره آدم واسه انجام یه کار فکر نکنه

به نظرم نتیجه‌ی کارهای فکرشده‌ی ما با کارهای بدون فکرمون خیلی فرق نداره

برنامه‌ریزی کردن ریز و دقیق فایده نداره وقتی با یه اتفاق کوچولو همش میره رو هوا

برنامه‌ریزی و فکر کردن تو محیطی که قابلیت برنامه‌ریزی نداره چیزی جز هدر دادن وقت نیست

بهتره عمل کنم. اجرا کنم. اینطوری کارهای بعدیم هوشمندانه‌تر میشه؛ خودبه‌خود!